Tzw. biały ryż, to nie odmiana uprawowa. Jest to ryż, którego ziarna, po zebraniu jasnobrunatne, zostały poddane obróbce mechanicznej. A ściślej, w celu szybszego ich gotowania oraz zwiększeniu miękkości a także trwałości (dłuższy okres przechowywania) zeszlifowano mechanicznie łuski na powierzchni ziaren. W ten sposób usuwa się całe bogactwo witamin i mikroelementów zawartych w łuskach. Ryż staje się bardzo łatwo przyswajalny, ale w zasadzie bezwartościowy. Daje tzw. puste kalorie i powoduje bardzo szybki ale krótkotrwały wzrost poziomu glukozy we krwi.

W krajach, gdzie biały ryż jest podstawowym zbożem konsumpcyjnym, i gdzie do niedawna był podstawowym pokarmem powodował chorobę beri-beri. (Skrajna postać awitaminozy, z zaburzeniami ruchu,  przewodzenia nerwowego, zanikami mięśni itd., dzisiaj rzadko występująca. Jej przyczyną jest brak witaminy B1 – podczas badań nad tą chorobą, nasz rodak, Kazimierz Funk odkrył witaminy!)

Jedzenie białego ryżu kilka razy w tygodniu po 100-150 g dziennie zwiększa o kikanaście procent ryzyko wystąpienia cukrzycy typu II, zaliczanej do tzw. chorób na własne życzenie.

Dlaczego ryż brązowy?

Zawiera komplet witamin i minerałów. Jako „dostawca” węglowodanów złożonych powoduje w naszym organizmie stopniowe uwalnianie węglowodanów  nie powodując jednocześnie wyrzutów insuliny do krwi.

Biały ryż przyczynia się do skoków poziomu insuliny, za tym idą gwałtowne zmiany poziomu glukozy we krwi, ataki hipoglikemii czyli niskiego poziomu glukozy, która oprócz złego samopoczucia wyzwala łaknienie. Jemy dużo ryży białego – wzmaga się uczucie głodu -jemy znowu – tyjemy itd.

Tak więc czy ryż biały czy brązowy – oceńcie sami.